dinsdag 26 januari 2010

I surrender myself

Dat schoot mij van middag te binnen toen ik hakkend en gips smerend maar niet verder kwam met het beeld waaraan ik werk. Ik nam af maar bracht ook op. Nogal een tegenstelling nietwaar. Surrender yourself, ja aan wie, in wiens armen. Nu is je zelf overgeven aan iets of iemand al veel bezongen en er is veel over geschreven. Je kan je overgeven aan iets dat je erg graag doet, je er op storten vol overgave. Of je krijgt een massage en de masseur zegt geef je over, geef geen tegendruk. In de liefde ja daar is het vooral geldig. Gepassioneerd je aan de ander overgeven hoe geweldig kan dat zijn. Een concert bezoeken en je geheel verliezen, je overgeven aan het moment, totaal ondergedompeld in wat de muziek teweeg brengt. De één is er beter in dan de ander. Je moet voor totale overgave los komen van je eigen bedoeling, het cerebrale, niet denken kan het, wat denken anderen ervan, wat zijn de gevolgen en andere drempels die kunnen worden opgeworpen.
Er is echter ook overgave die een andere bedoeling heeft. De kat die zich overgeeft in een gevecht, de aftocht blaast. In judo door af te kloppen eigenlijk overal waar competitie elementen aan de orde zijn. Als beeldhouwer is er nog een variant en dat is het moment dat een worsteling met het materiaal , het idee, of de uitwerking niet lukt. Na vele pogingen, het wegzetten van het beeld,aan iets anders werken, er nog eens op terugkomen. De beuk erin gooiend nog eens nadenken , is het idee wel goed . Maar dan het moment van genoeg is genoeg ik stop ermee, ik geef het op, I surrender. Mijn ervaring is dat dit het moment is waarop je moet doorzetten, niet opgeven, het idee moet gerealiseerd, het komt er nu op aan. Doorgaan en het komt, anders dan ik aanvankelijk dacht maar er ontstaat iets, iets waar ik eerder niet aan dacht.

Ik ben nu bijvoorbeeld met een drieluik bezig. Het idee was er al langer maar het werkte gewoon niet. Ik heb er driftig mee geworsteld en ervan gebaald. Ben in een groot stuk hout begonnen, zagen, hakken en dat lukte prima. Toch weer terug naar het idee. Drie gipsen blokken gegoten en er in hakken; ook dat gaf niet het gewenst resultaat. Opzetten in gipsverband, het er letterlijk op kalken, laag voor laag. Aanvankelijk leverde dit alleen maar meer frustratie op maar nadat ik er met een hamer stukken van af had geslagen, was daar het idee zoals bedoeld. Dit ís het, denk ik dan, om me vervolgens vol overgave te storten in het verder uitwerken van het idee. Vleugels kreeg ik, makkelijk ging het; verdomd, dit ís het. Niet opgeven dus en daardoor uiteindelijk je overgeven aan de lichtheid van het lukken. Vanzelf gaat het, makkelijk, snel, daar, precies, dit is het, ik moet stoppen wat gaat de tijd snel voorbij.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten